ΝΙΚΕΣ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΙ

Ορμητικός ο κύριος Γενικός
Τον εθνικό μας ύμνο, ανεβάζει!
Καλώντας πλήθος γύρω του
Το Έπος του Σαράντα
Σε ανταύγειες και μεγαλόφωνα
Να παρουσιάζει.

Λάμψη βαθιά, μένει για σας
Στις δόξες δόξας, πάμε!
Με ήρωες απ’ τους ήρωες γι’ αυτό
Και προχωράμε.

Μάνα! Ορθώνουν
Τα παιδιά μες’ τους τριγμούς
Της αγκαλιάς σου.
Πάνω σ’ αυτήν ωδίνονται ξυπνούν
Και ωριμάζουν.

Βουνά στο χρόνο, σέρνονται
Ναι, φθείρονται, πεθαίνουν.
Στη λάμψη σας, γοητεύονται όλοι
Ναι υπομένουν.
Διαπλάθοντας το χρόνο τους
Τι άλλο περιμένουν;!...

Πολιτισμό, μας έκλεψαν, ηρωισμό
Δαρμένοι.
Μεγάλοι, φθείρονται σ’ αυτά, οι εποχές
Γεννάνε.
Παράδοση της δόξας μας, με τους αιώνες
Τρέχει.

Δοξάζοντάς το παρελθόν, το μέλλον
Το λαμπρό μας.
Σε αντίθεση με τα βουνά, η λάβα σας
Συρράπτει.
Όλη αυτή η ζεστασιά, ηρωισμό
Ντυμένη.

Τα σύνορα ορθώνονταν , σήμερα…
Γκρεμισμένα.
Μέσα σ’ αυτά οι αξίες σα, μεγάλωναν
Μαζί μας.

Οκτώβριος κάθε Είκοσι Οκτώ
Τα γιορτινά, λαμποκοπούν, γύρο μας
Ν’ αστράφτουν!

Πέτρα!...
Μη κρύβεις τη στολή το σώμα
Το καμάρι.
Η ύπαρξή σας είναι εδώ κι η μάνα μας
Προσέχει.

Το σώμα σας, στήνεται, βουνό, αυτά
Τα ξεπερνάτε.
Νικήσαμε μαζί το χθες, στις νίκες
Προικισμένοι.

Το δάκρυ μάνας όταν, μετρά, οι γιοί
Δεν καμαρώνουν.
Στην αγκαλιά, τα παίρνει αυτή, πλαφόν
Η αγκαλιά της.
Στη δόξα της μας πότισε, ξι αυτό
Και υπομένει.


Ήρωες γεννηθήκαμε, φιλόδοξοι
Γενναίοι!
Να πολεμάμε με την ομορφιά, στο δώρο
Της ζωής μας.
Χρόνια πολλά μες την σιωπή, σαν θησαυρός
Κρυμμένοι.

Μες τη σιωπή, άγχος, παντού, αποσιωπούν
Καμάρια.
Κρυφό το χάδι μοίραζε, λουλούδια,
Η στοργή μας,
Υπέρτατη μάνα, σκέψεως, μετριοπαθής
Στην πράξη.

Ήλιος, ορθώνουμε, μαζί, ποτίζεις…
Τ’ όνειρά μας.
Εμείς, πάντα παλεύουμε, στο δύστροπό
Και τώρα.

Τα χιόνια λιώνουνε σιγά, δυαδικές
Οι εποχές μας.
Αέρας δεν τις σκόρπισε, οι ώμοι μας
Αντέχουν.
Ορμούν… σαν ένας χείμαρρος, να υπάρξει
Μία γαλήνη,
Να πέφτουνε τα σύνορα, να ορθώνουμε
Μαζί σου.

Ζωή, πάνω στο αίμα τους, όνειρα…
Μη ματώνεις.
Οι μνήμες έρχονται μ’ αυτά, γλυκιά ζωή
Α μένεις.

Την αγκαλιά γεμίζουμε, με άνθη
Με λουλούδια
Ένα κεράκι, ατέρμων,, φωτίζουν…
Την ψυχή σας.
Σε σας να αφιερώνουμε το μέρος
Της ζωής μας.

Η δόξα σας, πάντα, με μας, το χρόνο
Θα δικάζει!
Μέσα σ’ αυτόν να κρίνουμε τα νιάτα,
Προδομένα.
Να μένουν όλα, στρατηγοί και της
Στρατιάς, φαντάροι.

Εγκώμιο ηρώων γίνατε
Και σας ευγνωμονούμε!
Στα πλούτη της πατρίδας μας
Με σκέψεις, να νικούμε.

Του ήλιου οι ακτίνες, λαμπερές
Το σκότος,… το τρομάζουν.
Μας πλένουνε, σαν ποταμούς
Σαν θάλασσες, χτενίζουν.
Μαξιλαράκι τ’ άνθος σας, στις μέρες,
Που πατούμε.
Τα χιόνια και οι παγωνιές
Δεν μας καρποφορούνε.

Καρπός του αντρισμού μένουμε
Εμείς, της νιότης σας… το δώρο.
Και στοργικά σκεπάζουμε το δέντρο
Καρποφόρο.

Πάνω, απ’ το κεφάλι σας, ψηλά, μέναν
Δύο… κυπαρίσσια.
Το χρόνο σας, να δίκαζαν, αυτούς…
Που μας χωρίσαν.

Σήμερα,…. Ένα, άκαμπτο, τα πάντα
Τα προσμένει
Λυτρώνοντας, τον πόνο σας ψηλά
Η κορμοστασιά σας.
Ζηλιάρης, πάντα, ο πόλεμος, τα νιάτα
Να θερίζει
Φόβο δεν θρέφουνε αυτά, ποτίζοντας
Νικώντας.
Γύρο σας, μένει, μια πλαγιά, φαρδιά
Σαν η ψυχή σας
Με τον χειμώνα εμπνεύσατε, τον πόλεμο
Ζηλιάρη.
Με τους θεούς μετριόμαστε, γεννιόμαστε
Μαζί τους.

Μες το μεγάλο σύμπαν μας, ας είμαστε
Μεγάλοι.
Οι σκέψεις μας υπεροχή, στολίδι…
Προίκας, μένουν.

Γι αυτό, τα νιάτα σας παντού, καλύπτουν…
Ομορφιά μας
Οι σκέψεις μας να εκτελούν, γαλάζια…
Τα ονειρά μας.


Κοκαβέσης Δημήτρης

Αυτοί οι στοίχοι, είναι γραμμένοι στο βιβλίο, «ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ» για το μεγάλο ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ.

Λίγα λόγια για τον Ποιητή:

Ο Δημήτρης Κοκαβέσης γεννήθηκε στο Βουλιαράτι όπου έκανε και το οκτάχρονο σχολείο. Κατάγεται απο τη Χιμάρα και είναι μόνιμος κάτοικος της πόλης του Αργυροκάστρου. Τελείωσε το Ωδείο για μουσική και τις ανώτερες σπουδές του Πανεπιστημίου για Φιλολογία ( στον κλάδο της διδασκαλίας) και όπου ασχολείται και σήμερα. Έχει πάρει διάφορα καλλιτεχνικά βραβεία, εργάστηκε με καλλιτεχνικά συγκροτήματα. Ασχολείται με την ποίηση και όχι μόνον. Έχει γράψει τρία ποιητικά βιβλία δύο στην Αλβανική και τους «ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ» στην Ελληνική. Στην Αλβανική « ΣΤΑΛΑΓΜΙΤΕΣ» “Stalakmitet” και « Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ» “ Fati i dritës”